Próba dwuusznego naprzemiennego porównywania głośności Fowlera (ang. Alternate Binaural Loudness Balance – ABLB) to test opracowany w 1936 roku przez doktora Edmunda Fowlera, którego celem jest ocena różnicy w słyszeniu pomiędzy obydwoma uszami.
Niedosłuch nie jest dolegliwością pojawiającą się nagle. Zdolność słyszenia zazwyczaj zmniejsza się w bardzo wolnym tempie. Stopniowy ubytek sprawia, że często nie zdajemy sobie sprawy z pogorszenia słuchu i którego ucha dotyczy.
Co to jest próba Fowlera?
Próba Fowlera (naprzemienne dwuuszne wyrównywanie głośności — ABLB) to badanie obiektywne, wymagające współpracy i odpowiedniej reakcji pacjenta — nie przeprowadza się go u dzieci poniżej siedmiu lat i u osób z niepełnosprawnością utrudniającą komunikację.
Próba Fowlera to badanie nieinwazyjne, całkowicie bezpieczne i bezbolesne. Trwa około 15 minut. Wymagane jest by różnica w słyszeniu pomiędzy jednym a drugim uchem, wynosiła minimum 30 decybeli, np. gdy ubytki słuchu są jednostronne.
Celem testu jest zlokalizowanie uszkodzeń drogi słuchowej. Wyniki są dostępne bezpośrednio po badaniu. Choć jest rzadziej stosowany w codziennej praktyce klinicznej ze względu na rozwój nowoczesnych technologii i metod diagnostycznych, nadal ma swoje miejsce w ocenie funkcjonowania narządu słuchu, szczególnie w diagnozowaniu skomplikowanych przypadków.
Przebieg badania
Badanie odbywa się w kabinie ciszy. W ten sposób eliminuje się wpływ zewnętrznych hałasów. Pacjent zakłada słuchawki, które umożliwiają niezależne podawanie dźwięków do każdego ucha. W pierwszej kolejności ustala się próg słyszenia dla obu uszu (jest to minimalny poziom natężenia dźwięku, który pacjent jest w stanie usłyszeć) o ustalonej częstotliwości np. 1 000 Hz.
W kolejnym kroku do ucha lepiej słyszącego (ucha odniesienia) emituje się dźwięk przewyższający próg o 10 – 20 decybeli, a w uchu gorszym (uchu badanym) zwiększa się natężenie dźwięku do momentu gdy badany da sygnał, że w obu uszach słyszy jednakowo.
W kolejnym etapie natężenie tonu w uchu odniesienia podnosi się o następne 20 decybeli, a w uchu badanym – dopóki pacjent nie zgłosi zrównania głośności w obu uszach.
Procedurę powtarza się, zwiększając siłę dźwięku serwowanego do ucha lepiej słyszącego co 20 decybeli, aż do 80 – 90 dB. powyżej progu słyszenia. Badanie ponawia się dla kilku częstotliwości.
Interpretacja wyników próby Fowlera
Próba Fowlera jest narzędziem diagnostycznym pomagającym audiologom ocenić funkcjonowanie ślimaka i ustalić typ niedosłuchu, co jest bardzo ważne dla dalszego leczenia i właściwego protezowania.
W warunkach, kiedy uszkodzenie nie dotyczy ślimaka, nie stwierdza się objawu wyrównania głośności, tzn. że mimo wzmacniania tonu aż do wydolności audiometru ton w uchu chorym nie będzie tak samo głośno słyszany, jak w uchu zdrowym. Na wykresie zaznacza się punkty (ucho lewe i prawe) w okolicy tonu badanego i łączy linią ciągłą.
Dodatni wynik próby Fowlera oznacza wyrównanie głośności i świadczy o uszkodzeniu narządu słuchu na poziomie narządu Cortiego. Przy dodatnim wyrównaniu wysokie natężenie jest odczuwane jako nieprzyjemne, próg nieprzyjemnego odczuwania dźwięku jest niższy od progu dla ucha zdrowego. Przy ujemnym wyniku próby Fowlera np. przy uszkodzeniu nerwu nie ma wyrównania głośności i dźwięki po stronie prawej i lewej są odczuwane z różną głośnością, tzn. ucho gorzej słyszące – cicho, ucho lepiej słyszące – głośniej. Próba Fowlera w 90% przypadków umożliwia wykrycie uszkodzenia słuchu typu ślimakowego, a w 10% tego uszkodzenia nie potwierdza.
